Działania na terenie Podhala

Treść

aczelny generał AK, Leopold Okulicki ps. „Niedźwiadek” wydaje rozkaz do zbrojnego pokazu polskiej narodowej siły, tkwiącej jeszcze w podziemiu- 1 sierpnia 1944 roku w okupowanej jeszcze przez Niemców Warszawie rozpoczyna się trwające 63 dni Powstanie Warszawskie. Krew młodych patriotów leje się strumieniami, a wszystko w nadziei na wyswobodzenie udręczonej stolicy i pokazanie komunistom, że Armia Krajowa jest wystarczająco silna, by odbudować niepodległe państwo polskie. Stalin szaleje z wściekłości, jednak nie ma zamiaru kapitulować w planach ujarzmienia Polski i zdominowania kraju. Kiedy Krasnaja Armia jest już na przedpolach Warszawy, zdradziecki dyktator powstrzymuje front wschodni na linii Wisły, zajmując jedynie prawobrzeżną dzielnicę Warszawy- Pragę. Stalin liczył na szybkie wykrwawienie się powstania, jednak i w tym aspekcie jego nadzieje były płonne. Polacy twardo bronią się przed Niemcami na swoich stanowiskach, nieszczęsna stolica kawałek po kawałku zamienia się w morze gruzów, na rozpaczliwy gest zdobywają się oddziały Wojska Polskiego walczące u boku Armii Czerwonej, jednak bez wsparcia artylerii ich szturm na drugi brzeg Wisły kończy się fiaskiem. Stalin triumfuje, pokonawszy trzon polskiego podziemia niepodległościowego właściwie rękami wroga.

eszcze przed wybuchem chwalebnego dla polskiego oręża Powstania Warszawskiego, 22 lipca 1944 roku zostaje ogłoszony Manifest Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego(PKWN), pisany podobno przez polski rząd w ZSRR( pod dyktando Stalina). Ogłasza on poszanowanie własności prywatnej, zwrócenie dóbr zrabowanych przez Niemców oraz reformę rolną i nazywa Polski Rząd Emigracyjny w Londynie nielegalnym. Tak zostaje zaprzedana Polska i jej niepodległość, a jedyny legalny rząd na obczyźnie według sługusów Stalina o polskich korzeniach jest rządem samozwańczym. W skład nowego, komunistycznego rządu Polski wchodzą: działacze Związku Patriotów Polskich, Krajowej Rady Narodowej pod przywództwem Edwarda Osóbki- Morawskiego. Ludzie ci, będąc jeszcze w ZSRR, zrzekają się kresów Wschodnich na rzecz imperium Stalina, granicę ustalając na tzw. Linii Curzona, zaproponowanej przez nieudolnego i zupełnie nieznającego polskiej historii lorda angielskiego, który proponował taki podział terytorium w czasie wojny polsko- bolszewickiej. Nowe granice Polski pozbawione są liczącego prawie 180 tys. km kwadratowych obszaru na wschodzie, natomiast nasz kraj otrzymuje część dawnych Prus Wschodnich oraz tereny na wschód od Odry ( komuniści uważali „powrót piastowskich ziem” za duży sukces dyplomatyczny, tak naprawdę był to pokraczny „ podarunek” Stalina). Nowe granice pozbawiają wielu ludzi ich obecnego obywatelstwa, Niemcy opuszczają tereny na wschód od Odry, a Polacy na wschód od linii Curzona- jest to skutkiem prowadzonych na szeroką skalę masowych przesiedleń, które pozbawiają wiele milionów ludzi ich dotychczasowych małych ojczyzn. Żydzi, którzy przed wojną stanowili dość liczny odsetek polskiego społeczeństwa, masowo migrują do Stanów Zjednoczonych lub do tworzonego państwa Izrael. Najboleśniejszy dla polskiego życia kulturalnego jest fakt, iż do zmienionej, nie do końca wyzwolonej Ojczyzny nie wraca wiele setek tysięcy intelektualistów, którzy obawiają się represji ze strony komunistów. Ludzie ci są podwójnie nieszczęśliwi- dla nich ojczyzna została zniewolona dwukrotnie, tak naprawdę po 1945 roku nie mają do czego wracać.

 takiej atmosferze przyszło naczelnemu komendantowi AK Leopoldowi Okulickiemu rozwiązać szeregi bohaterskiej organizacji. Doświadczony dowódca nie składa jednak broni- sam staje na czele nowej organizacji Niepodległość, której sztandarowym hasłem jest walka wszelkimi możliwymi sposobami o wolność, suwerenność i te wartości, które komunistyczny polski rząd nie uznaje. Nie podobało się to władzom, które postanowiły raz na zawsze zniszczyć wszelkie zalążki opozycji. Zamierzenia te zrealizowały w marcu 1945 roku podczas tzw. procesu szesnastu, który w rzeczywistości był po prostu kpiną z niezawisłości sądów i uczciwości prowadzenia śledztwa. Wywieziono wówczas, po uprzednim aresztowaniu najważniejszych działaczy Polskiego Państwa Podziemnego, między innymi właśnie „Niedźwiadka”. Pokazowy, kłamliwy proces odbył się w Moskwie, a przywódców, których powinno się okrzyknąć bohaterami i stawiać im pomniki, brutalnie osądzono i skazano jak zwykłych bandytów i morderców, na karę więzienia. Pomimo stosunkowo niskich wyroków, skazani nigdy już nie ujrzeli Polski. Pomimo prześladowań ze strony komunistów, organizacje podziemnie działały dość prężnie- działała Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj oraz stowarzyszenie Wolność i Niezawisłość ( WiN). Nadal działały takie zgrupowania jak Narodowe Siły Zbrojne oraz Narodowe Siły Wojskowe, liczące łącznie około 30 000 żołnierzy, którzy przysięgali na święty krzyż, że nie spoczną dopóki Polska nie będzie w pełni wolna i niepodległa. Terenami ich działań była centralna Polska i wschodnie tereny, szczególnie Podhale i Bukowina. Walka z komunistami odbywała się na zasadzie wojny szarpanej, partyzanckiej, małe oddziały ukrywały się po lasach i mniejszych wsiach, atakując przede wszystkim więzienia, gdzie przetrzymywani byli ich przyjaciele i placówki NKWD, Urzędu Bezpieczeństwa i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW). Leśne oddziały odnosiły dość znaczne sukcesy, dlatego walka z nimi była prowadzona bardzo krwawo i bezwzględnie, wszelkimi dostępnymi środkami i zasobami. Kilkakrotnie, prawdopodobnie by zwabić partyzantów, ogłaszano amnestie, jednak wielu z konspiratorów nie ujawniało się w obawie o swoje życie i zdrowie.